شیوع این بیماری در بین سیاهپوستان، نژاد اروپای جنوبی و آسیای غربی‌ها بیشتر است، ولی در بین بومیان آمریکایی و نژاد آسیای شرقی، بیماری بسیار نادری است. احتمال ابتلا به این بیماری با افزایش سن، افزایش می‌یابد. به طوری‌که تا قبل از سن ۴۵ سالگی ابتلا به آن بسیار بعید است. ولی با افزایش سن به دهه پنجاه، ۳۰ درصد مردان و در دهه هفتاد عمر، بین ۶۰ تا ۸۰ درصد مردان به این بیماری مبتلا می‌شوند‌ (دانشمندان کشورهای مختلف با کالبد‌شکافی مردانی که به دلایل مختلف مرده بودند، به این اعداد دست یافتند). گفته می‌شود تقریباً ۱۰۰ درصد مردانی که عمر طولانی دارند، به BPH مبتلا می‌شوند و از این تعداد نیز یک‌ششم سرطان پروستات می‌گیرند. در سال ۲۰۰۴ فقط در کشور آمریکا ۲۳۱ هزار مورد جدید ابتلا به سرطان گزارش شد و ۳۰ هزار نفر نیز بر اثر این بیماری جان باختند. با کمی توجه به این عددها می‌توانید اهمیت این بیماری را دریابید.

عوامل خطر

مهم‌ترین عامل ابتلای سرطان پروستات، وراثت است. وجود یک مورد ابتلا در یکی از بستگان درجه یک، خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. مردانی که پدر یا برادرشان مبتلا به سرطان پروستات باشند، دو برابر افراد عادی در معرض خطرند. مطالعه روی دوقلوها نشان داده است که ۴۰ درصد خطر ابتلا به سرطان پروستات مربوط به وراثت است. اگرچه یک ژن خاص به عنوان عامل سرطان مشخص نشده، ولی ژن‌های زیادی به عنوان عوامل مؤثر در این قضیه دست دارند.
بعضی مطالعات نشان داده‌اند ۲ ژن BRCA یک و دو که در خانم‌ها مسؤول به وجود آمدن سرطان تخمدان و پستان هستند، در آقایان ممکن است عامل سرطان پروستات باشند.
غیر از مسأله وراثت باید عوامل زیر را هم در نظر داشت

• سن ۵۵ سال یا بیشتر
• رژیم غذایی حاوی مقدار زیاد چربی‌های با زنجیره اشباع
• مواجهه با بعضی فلزات سنگین مثل کادمیوم، اورانیوم و…
• نژاد (که به آن اشاره شد)
• ورزش نکردن، زندگی تنبل‌وار!
• سیگار کشیدن

جدا از عوامل فوق، بعضی فاکتورهای دیگر هم در ابتلا یا عدم ابتلا به این بیماری مؤثرند.

آقایانی که اسیدلینولئیک خونشان بالااست، بیشتر مبتلا می‌شوند. کسانی که ویتامین E (که در سبزیجات خصوصاً آن‌هایی‌که برگ‌های سبز زیادی دارند، یافت می شود)، لیکوپن(که در سیب‌زمینی است)، اسید چرب امگا-۳ و ماده معدنی سلنیوم، کم‌ مصرف می‌کنند بیشتر هم از سایرین احتمال ابتلا به سرطان را دارند. کاهش ویتامین D بدن هم می‌تواند احتمال سرطانی‌شدن پروستات را افزایش دهد.

بعضی داروها و اقدامات پزشکی هم بر سرطان پروستات تأثیر دارند. به عنوان مثال، مصرف روزانه داروهای ضد التهابی مثل آسپیرین، ایبوپروفن یا ناپروکسن و همچنین استفاده مرتب از داروهای پایین‌آورنده چربی خون، مثل استاتین‌ها که برای بیماران قلبی تجویز می‌شود، می‌تواند خطر ابتلا به سرطان پروستات را کاهش دهد. از طرفی بعضی اقدامات پزشکی مثل وازکتومی یا بیماری‌هایی مثل عفونت یا التهاب پروستات و علی‌الخصوص بیماری‌های عفونی پروستات که از طریق جنسی منتقل می‌شوند (سوزاک، کلامیدیا و سیفیلس) خطر ابتلا به سرطان را افزایش می‌دهند و بالاخره چاقی و سطح بالای هورمون مردانه تستوسترون در خون نیز می‌تواند احتمال ابتلا به سرطان پروستات را بالا ببرد.
گفته می‌شود رابطه جنسی منظم و سالم در کاهش خطر ابتلا، نقش مؤثری دارد.
متاسفانه تصور عمومی بر این است که بیماری سرطان پروستات بیماری بدی است. در بعضی فرهنگ‌ها آن‌ ‌را مشابه بیماری‌های منتقله جنسی می‌دانند، در حالی‌که با توجه به مطالب فوق می‌توان نتیجه گرفت که عوامل بسیاری در به وجود آمدن این بیماری دخیل هستند که مهم‌ترین آن‌ها وراثت است و عفونت‌های جنسی پروستات سهم کمی را بر عهده دارند.

نحوه تشخیص

متأسفانه سرطان پروستات در مراحل اولیه هیچ علامتی ندارد و در گذشته اغلب بیماران با گسترش بیماری و پیشرفت آن تشخیص داده ‌می‌شدند. ولی امروزه با بهبود روش‌های غربالگری و در دسترس بودن آن‌ها و همچنین افزایش فرهنگ عمومی، سرطان پروستات به دنبال یک آزمایش PSA خون یا معاینه انگشتی مقعد در یک چکاپ روتین، تشخیص داده می‌شود. با این حال علایم کلی سرطان پروستات بسیار شبیه علایم بزرگ‌‌شدن خوش‌خیم پروستات (BPH) است. سوزش و تکرر ادرار، افزایش دفعات ادرار کردن در شب، کاهش نیرو و جریان ادرار (باریک شدن ادرار) و وجود خون در ادرار یا مایع منی، از علایم مشترک بین BPH و سرطان پروستات است. به همین دلیل پزشکان به بیمارانی که علایم انسدادی دارند توصیه می‌کنند یک بار آزمایش PSA خون بدهند و معاینه انگشتی مقعد را با دقت برایشان انجام می‌دهند.
کمردرد، وجود درد مبهم یا خشکی درستون فقرات، لگن‌ها و درد در دنده‌ها از دیگر علایم سرطان پروستات است و نشان‌دهنده پیشرفت بیماری و گسترش آن به استخوان‌ها. گاهی اوقات بیماری مهره‌های کمر را درگیر می‌کند و موجب تنگی کانال نخاعی و فشار روی اعصاب می‌شود و علایمی مثل ضعف در عضلات پا و بی‌اختیاری ادرار و مدفوع را به وجود می‌آورد.
به طور کلی سرطان پروستات با مشاهده افزایش سطح PSA در خون و در معاینه انگشتی مقعد (DRA) با لمس قوام سخت و سنگی و دانه دانه پروستات تشخیص داده می‌شود. ولی برای تأیید تشخیص باید حتماً بیوپسی انجام شود. بیوپسی پروستات، جدا کردن مقداری از بافت پروستات توسط یک سوزن مخصوص و رنگ‌آمیزی و مشاهده سلول‌های سرطانی در زیر میکروسکوپ است. برای افزایش دقت بیوپسی معمولاً از ۶ یا ۱۲ نقطه پروستات، نمونه تهیه می‌شود.
امروزه با پیشرفت علم پزشکی سرطان پروستات اگر زود تشخیص داده شود، بسیار قابل درمان است. به همین دلیل سال‌ها است معاینه انگشتی مقعد و آزمایش PSA، جزء معاینات روتین درآمده است و پیشنهاد می‌شود تمام آقایان بالای ۴۵ سال، سالانه این آزمایش‌ها را انجام دهند.

روش‌های درمان

درمان سرطان پروستات به عوامل متعددی بستگی دارد؛ یعنی سرطان پروستات یک روش درمانی واحد ندارد. سن و شرایط بالینی بیمار، وضعیت جسمانی وی و مهم‌تر از همه مرحله بیماری در تعیین روش‌ درمان نقش دارند.
درمان جراحی‌ (خارج کردن پروستات، بافت اطراف و گاهی بیضه)، پرتودرمانی، فراصوت متمرکزشده با شدت بالا،‌ کرایو‌ سرجری، هورمون‌درمانی ، شیمی‌درمانی یا تلفیقی از روش‌های فوق، روش‌های مختلف درمان را شامل می‌شود. با توجه به تنوع انتخاب روش درمان، اطلاع بیماران از روش‌های مختلف و عوارض آن‌ها و همچنین اطلاع پزشک از وضعیت بیمار می‌تواند در امر درمان بسیار اهمیت داشته باشد.
درمان جراحی رادیکال پروستاتکتومی که شامل خارج کردن پروستات و متعلقات آن و گاهی بیضه‌ها می‌شود، قطعی‌ترین روش درمان است. اگرچه عوارض روحی و جسمی آن بیشتر است، ولی نشان داده شده در صورتی‌که بیماران وضعیت جسمی خوبی داشته باشند و بیماری هم پیشرفته نباشد، نتیجه درمان عالی است. گاهی اوقات هم که بیماری خیلی پیشرفته باشد و جاهای مختلف بدن درگیر باشد، دیگر پروستات خارج نمی‌شود و فقط به خارج کردن بیضه‌ها اکتفا می‌شود؛ چون هورمون و دانه‌ای که بیضه‌ها تولید می‌کنند موجب تکثیر سلول‌های سرطانی می‌‌گردد.
هورمون‌درمانی هم روش شایع و مؤثری است که این روزها انجام می‌شود. هدف هورمون‌درمانی جلوگیری از ساخته‌‌ شدن تستوسترون است. فلوتامید، بیکلوتامید و هیستریلین، از جمله این هورمون‌ها هستند که اثر خود را به طرق مختلف اعمال می‌کنند. از عوارض این داروها افسردگی، وجود خون در ادرار ، بزرگ شدن پستان‌ها (ژنیکوماستی)، سردرد، گرگرفتگی، کاهش انرژی، حساسیت موضعی و انسداد مجرای ادراری است. بیمارانی که هورمون‌درمانی می‌شوند، در ابتدا به مدت ۲ هفته علایم بیماری‌شان شدت می‌یابد ولی بعد با اثر داروها علایم کاهش می‌یابد و رفته رفته برطرف می‌شوند.
جراحی هم عوارض خاص خود را دارد. بی‌اختیاری ادرار، انسداد مجرای ادراری، سرریز کردن ادرار، ناتوانی جنسی و عقیمی از عوارض جراحی است که بعضی از آن‌ها بعد از مدتی کاملاً از بین می‌روند و بعضی نیز باقی می‌مانند.

یک از روش‌های درمانی دیگری که وجود دارد، پرتودرمانی است که این روزها با آمدن دستگاه‌های شتاب‌دهنده خطی و کاهش عوارض پرتودرمانی، به تدریج جای جراحی را می‌گیرد. براکی‌تراپی یا کاشت مواد رادیواکتیو در بافت پروستات، کرایوسرجری و استفاده از امواج فراصوت متمرکز با شدت بالا و همچنین شیمی‌درمانی، از روش‌های کمتر شایع درمان سرطان پروستات هستند. روش درمانی دیگری هم که وجود دارد، روش«صبر و مشاهده» است. این روش در مواقعی به کار می‌رود که در یک بیمار مسن بیماری در مراحل بسیار اولیه قرار دارد و به کندی در حال پیشرفت است. در این حالت با معاینات مرتب و کنترل دقیق علایم تا هنگامی که علایم هشداردهنده ایجاد نشدند، هیچ‌گونه اقدام تهاجمی یا درمانی انجام ‌نمی‌شود. گاهی اوقات هم که عوارض عمل جراحی، رادیوتراپی و غیره بیشتر از فواید درمان بیماری است، با کنترل علایم صبر می‌شود تا بیمار شرایط درمان را به دست آورد.

پیشگیری

پیشگیری از سرطان پروستات با توجه و تنظیم عوامل خطر امکا‌ن‌پذیر است. تنظیم رژیم غذایی و کاهش مصرف چربی‌های حیوانی، استفاده از ویتامینE، D و ماده معدنی سلنیوم به طور روزانه،
استفاده از سویا در رژیم غذایی به خاطر وجود نوعی استروژن به نام فیتواستروژن در آن ممکن است از سرطان پروستات جلوگیری کنند. اثر بعضی داروها مانند فیناستراید و دوتاستراید با جلوگیری از تبدیل تستوسترون به دی‌هیدرو تستوسترون که فرم فعال آن است، هنوز در مرحله آزمایش قرار دارد و به طور گسترده از این داروها استفاده نمی‌شود.
آزمایش سالانه PSA و مراجعه به پزشک برای انجام معاینه انگشتی مقعد نیز هم از روش‌های مؤثر و هم غربالگری برای پیشگیری و تشخیص به موقع سرطان پروستات هستند.

شتری که در خانه آقایان می‌خوابد

اگر چه غده پروستات اولین بار در سال ۱۵۳۶ توسط یک آناتومیست ونیزی کشف شد، ولی کشف نوع سرطانی آن سال‌ها طول کشید و تا سال ۱۸۵۳ کسی فکر نمی‌کرد که این غده دچار سرطان شود. تا قبل از قرن ۱۹ و همین چند سال قبل، سرطان پروستات یک بیماری نادر به شمار می‌رفت؛ چون در آن موقع امید به زندگی پایین بود و انسان‌ها کمتر عمر می‌کردند. از طرفی چون سرطان پروستات بیماری سنین بالا است، بالتبع مردها این‌قدر عمر نمی‌کردند که به سرطان پروستات مبتلا شوند. علاوه بر این موضوع، در آن زمان‌ها تست‌های تشخیصی و کلاً روش‌های تشخیصی سرطان آن‌قدر پیشرفت نکرده بودند تا بتوانند همه موارد بیماری را تشخیص دهند، ولی به تدریج با بهبود وضعیت زندگی و بهداشت عمومی، امید به زندگی افزایش یافت و به دنبال آن موارد سرطان پروستات نیز زیاد‌تر شد تا جایی‌که امروزه این بیماری یکی از شایع‌ترین سرطان‌های آقایان است. به همین دلیل توجه مجامع پزشکی و علمی هم، به این بیماری بیشتر شده است تا آن‌جا ‌که تا کنون دو بار به تحقیقاتی که در این مورد شده جایزه نوبل پزشکی اهدا شده است. یک‌بار در سال ۱۹۶۶ چارلز هاگینز به خاطر کشف اثرات استروژن در درمان پروستات برنده جایزه نوبل شد و فقط به فاصله ۱۱ سال بعد در سال ۱۹۷۷ دو دانشمند به نام‌های دابلیو اسکالی و راجر گایلمین به خاطر کشف اثرات یک هورمون دیگر (GNRH) در این بیماری، برنده جایزه نوبل فوق شدند.

با توجه به شیوع بالای این بیماری و عوارض و مشکلاتی که ابتلا به این بیماری و تشخیص دیر‌هنگام یا حتی درمان‌های مختلف می‌توانند داشته باشند، لازم است سرطان پروستات در جامعه بهتر شناخته شود تا برای پیشگیری و مراقبت و درصورت ابتلا، درمان صحیح این بیماری آمادگی بیشتر وجود داشته باشد. با افزایش سن، میزان PSA به دلایلی چون بزرگی غده پروستات بالا می رود که این تنها یکی از راه های تشخیص است. طی ۲۰ سال گذشته پزشکان گمان می کردند که بالا بودن این شاخص معادل سرطان پروستات در مردان است. امروزه افزایش میزان این پادتن در خون، تنها شخص را در گروه پر خطر برای ابتلا قرار می دهد. این در حالی است که تشخیص سرطان در این گروه نیازمند بررسی بیشتر است. غیر طبیعی بودن میزان PSA در بدن به معنی عملکرد غیرطبیعی غده پروستات است که می تواند ناشی از سرطان باشد یا نباشد.

بیولوژیست های علم سرطان، آزمون دیگری را برای تشخیص سرطان پروستات پیشنهاد می کنند. با این آزمون می توان سرطان پروستات را در مراحل اولیه با دقت بالا تشخیص داد. این آزمون جدید شاخص پروتئینی به نام “آنتی ژن زود ظهور سرطان پروستات” (EPCA) را در خون اندازه گیری می کند. این آزمون تا ۹۵ درصد در تشخیص سرطان دقت دارد.ظهور این شاخص در خون با احتمال بسیار زیاد از ابتلا به سرطان پروستات خبر می دهد. محققان این طرح معنقدند EPCA بهترین شاخص تشخیص سرطان پروستات است.”روبرت گتزنبرگ” دارای مدرک دکترا در بیولوژی سرطان معتقد است: پیدا شدن این شاخص در خون با احتمال بیش از ۹۵ درصد حاکی از ابتلا به سرطان پروستات است. تشخیص سرطان پروستات در مراحل اولیه باعث کاهش مرگ و میر و ناتوانی ناشی از آن می شود.

روش هایی که امروزه به منظور غربالگری سرطان استفاده می شود مانند معاینه توسط پزشک و اندازه گیری PSA اگرچه از اهمیت برخوردار است ولی به دلیل داشتن سایر تشخیص های افتراقی از دقت بالایی بر خوردار نیست. بنابراین بیمار به ناچار تن به انجام اقدامات تهاجمی تشخیصی می دهد که خود عوارضی به همراه دارد. به علاوه همه انواع تومورهای پروستات باعث افزایش PSA نمی شود.با استفاده از این تست می توان تعداد موارد بیوپسی سوزنی تشخیصی را کاهش داد. بیوپسی سوزنی روشی دردناک و مهاجم است که برای تشخیص زود هنگام سرطان در مردانی تجویز می شود و در گروه خطر ابتلا به این سرطان قرار دارند.بر اساس گزارش abcnews، حساسیت و اختصاصی بودن EPCA و دقت تشخیصی این تست در تشخیص زودهنگام سرطان پروستات پیش از مثبت شدن بیوپسی سوزنی، این آزمون را به همراه آزمون سابق PSA به بهترین روش های تشخیص این سرطان تبدیل کرده است